Kochany Dziadku…

Tam gdzie teraz stoisz — to na pewno ze swoim aparatem. Spoglądasz uważnie spod czapki, patrząc jednym okiem w wizjer, a drugim w nasze dusze. Bo Ty nie robiłeś zdjęć. Tylko chwytałeś chwile, które pragnęły zostać utrwalone w czasie. Jakbyś mówił światu, „To należy zapamiętać”.

Nie znosiłeś sztucznej ulotności ludzkiej natury,
„Pachnieć powinien las, człowiek powinien być prawdziwy” – mówiłeś. I miałeś rację.

Byłeś człowiekiem wyrosłym z ziemi i z morza.
Z duszą rzemieślnika ale sercem poety. Nauczyli Cię w szkole życia, jak trzymać właściwie dłuto, aby to życie mocno i dobrze i uczciwie kształtować.

Kiedy w sali konferencyjnej teoretycy, długo debatowali. Potrafiłeś wstać i powiedzieć śmiało i głośno:
„Proszę państwa, wejścia na plażę róbcie pod kątem na wschód. Bo najczęściej wiatr z północnego zachodu je zasypuje.” Sala zamarła, a mądre głowy zaczęły pilnie notować w notesach.